Gelokt met een nieuw appartement kwamen mijn ouders in 1963 voor werk in Culemborg terecht. Een jaar later werd ik geboren. De nieuwe wijk aan de rand van het stadje was een heerlijke plek om op te groeien. De buurt wemelde van de jonge speelkameraadjes met wie ik voetbalde en de weilanden tegenover ons huis introk.
Ik moet een jaar of tien zijn geweest toen mijn moeder mij toestond om de grote weg over te steken naar het aangrenzende industrieterrein. Met vriendjes struinde ik dit nieuwe territorium af op zoek naar stokken of plastic blaaspijpen om pijltjes te schieten. Het terrein was bebouwd met vele meubelfabrieken, transportbedrijven en ook de uitgeverij waar mijn vader werkte.
Culemborg bijvoorbeeld
Vijftig jaar later doorkruiste ik het bedrijventerrein opnieuw. Aanvankelijk zag het er net zo mistroostig uit als elders, een gebied volgebouwd met vage loodsen. Maar na een aantal bochten zag ik toch sporen van mijn oude jachtgebied. Allereerst de meubeltoonzaal opgetrokken in jaren-zestig-grindplaten. Op deze plek ben ik ooit 20 seconden vastgelegd in de VPRO-documentaire ‘Culemborg bijvoorbeeld’. Ik kan me herinneren dat ik als eigenwijs langharig ventje in parka brutaal de camera inkeek
Uitgeverij Stam
Een paar honderd meter verderop trof ik een -voor mij- iconisch gebouw aan, de uitgeverij waar mijn vader werkte. Het pand was duidelijk opgefrist en nu in gebruik als bedrijfsverzamelgebouw. De brandtrap die ik gebruikte om mijn vader op te zoeken, stond nog fier tegen de gevel geposteerd. In gedachten zie ik mezelf weer zijn magazijn opzoeken om vervolgens na een knuffel getrakteerd te worden op een flesje fris.
Rafelrandje
Je moet even goed kijken, maar achter het station van Culemborg staat nog steeds een oud weegstation, inmiddels overwoekerd en gehuld in groen. In het gebouwtje werd de lading van vrachtwagens gewogen. Het is nu sfeervol rafelrandje dat verwijst naar vroeger tijden. De uitgestoken hefboom, gehuld in vale kleuren, laat nog steeds de oude functie zien. Het was de plek om onze tochten af te sluiten met een klim of een balanceer-act.
Tevreden rij ik verder. Blij dat deze mooie herinneringen zijn opgefrist en in foto’s zijn vastgelegd.
Tekst: Erik Grimm
Fotografie: Violet Johan
Deze post maakt deel uit van de serie ‘Going Back’ waarin ik de jeugdherinneringen van wisselende gastauteurs in beeld breng.
I think I’m going back, To the thing I learned so well in my youth. I think I’m returning to, All those days when I was young enough to know the truth
Lyrics: Carole King/ Gerry Goffin
Copyright© Violet Johan/degoudenplaat. All rights reserved
